یک سال بود که با "وحید" ازدواج کرده بودم تا اینکه  هوای مشهد  به دلش افتاد و تا به خود آمدیم دیدیم در جاده گرمسار هستیم. هوا که تاریک شد، کم کم به اندازه ای خسته شدم که دیگر حوصله آهنگ، شوخی و خنده نداشتم که به خواب رفتم وقتی چشمانم را باز کردم دیدم حدود سه ماه بوده که در کما بودم و از ناحیه نخاع دچار آسیب فراوان شدم به طوری باید بعد از این سالهای عمرم را روی ویلچر سپری می کردم.

تا حدود یک‌سالگی همه‌چیز طبیعی و خوب به نظر می‌رسید تا این‌که کم‌کم، بی‌توجهی به محیط اطراف، دوری کردن از اطرافیان، سکوت دائمی، توجه نکردن به عواطف و احساسات دیگران به خودش، سرگرم نشدن با وسایلی که برای همسالانش جذاب بود، تمرکز طولانی‌مدت بر روی اشیای خاص برای من و پدرش نگران‌کننده و باعث شده بود بیشتر به جزییات رفتارهایش توجه کنیم.